Long time, no see

Ja het is zeker lang geleden dat we iets gepost hebben. Na een lange reeks van visite was het even Machiel & Sara time. Ook is Sara weer ziek geweest, maar dat abonnement hebben we nu echt afgezegd: hoofdstuk gesloten inshallah! Ook is het leven nu ‘g ewoon’ vergeleken met de dingen die je opvallen als je hier net ben. Maar na een bezoekje Nederland, word je wel weer met de neus op de feiten gedrukt hoe anders Niger is en ook hoe snel je referentiekader veranderd van wat ‘normaal’ is.

De hitte
De temperaturen zijn nu standaard boven de 40. Machiel heeft zelfs nog een foto van de weersverwachtingen op Facebook gezet toen we die temperaturen voor het eerst haalden in het najaar van 2010. Toen vonden we dat zo raar! Nu vinden we 46 graden raar….dat is de maximum temperatuur geweest tot nu toe. Eigenlijk is alles boven de 40 graden vreselijk, maar ja dat weet je als je naar Niger gaat. Gelukkig komt de regenperiode er nu aan waarbij het lekker afkoelt tot onder de 35 graden. Er hangen nu al regenwolken in de lucht, maar ze drijven steeds af van Niamey.

Luxe
Niger is natuurlijk één grote zandbak en af ten toe met die hitte een ware SaHEL! Al je spullen worden geNigeraliseerd: oftewel……overal komt zand in, gaat kapot en als je iets laat repareren kun je de donder erop zeggen dat het na een paar weken weer kaduuk is. Je moet altijd meer (en soms veel meer) betalen dan de locals, zodat je soms afgezet wordt bij het leven. De auto gaat elke week wel stuk. Bijvoorbeeld de versnellingspook, die gaat dan niet meer voor of achteruit. Nou is het al een ‘kunst’ om te rijden hier in Niamey (geiten, dwaze taxies, bedelaars, beltegoedverkopers, afgekeurde vrachtwagens, etc. rijdt/loopt/staat stil midden op de weg) maar om dan ook nog eens midden op de weg stil te staan en de versnellingspook die het niet meer doet, 40 graden hitte en al sla-lommmend in de berm geraken, waarbij je niet over de bedelende invalide moet rijden.
Neem gister, Sara zat in de auto bij een vriendin (onze auto stond weer bij de garage) rijden we weg rammen we tegen een achterligger aan. Die man over de zeik en claimde natuurlijk een belachelijk hoog bedrag. Na het akkefietje wilde we wegrijden: accu leeg. Dan maar de garage bellen: mobiel doet het niet……………en dat in 42 graden………..aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh! Waarom wilden we ook alweer naar Niger???
En dan kom je thuis en dan is er stroomstoring maar dan kan je lekker de generator aan zetten (de bewaker heeft weer benzine voor je gehaald), iets kouds te drinken pakken en lekker in het zwembad gaan liggen. Niger life = good! :)
Zonder al die luxe is het misschien wel niet uit te houden.

Nieuwe baan
Zoals de meeste van jullie weten balen wij als een stekker toen dit contract maar 1 jaar werd in plaats van 2 jaar. Na 5 maanden hadden we het gevoel ‘we zijn geland’ en dan komt het einde al weer bijna in zicht. We zouden hier graag blijven, maar de veiligheidsituatie is niet heel gunstig. Er zijn geen hele gekke dingen meer gebeurd maar de dreiging van acties ten aanzien van westerlingen is niet afgezwakt. Het leuke van mijn baan is dat ik veel kan reizen, dit heb ik in 2010 dan ook veel gedaan en zelfs Machiel kon toen ook mee. Dit zien we niet meer echt gebeuren. Toevallig kwam er een vacature voorbij met precies dezelfde baan maar dan in Oeganda. Sara dacht: “eens kijken hoe ver ik kom”. Het antwoord is VER! Ik heb de baan gekregen en in oktober dit jaar verruilen we West Afrika voor Oost Afrika. Dus de verhalen op deze site zal nog lang doorgaan!!!