Groeten uit de rimboe (zonder SBS6)

Afgelopen week moest Sara voor de 3e keer in één maand naar Maradi, maar deze keer was het anders. 1. We gingen niet alleen naar het stadje Maradi, maar ook het platteland op naar Bermo: hier wonen de Bororo (zie verhaal ‘Carrottes zweten’). 2. Deze keer ging Machiel ook mee!

De reis
Heen gingen we met de auto (zoals u weet, afstandje NL-Parijs) en dus een ritje van 10/11 uur. Gek hoe snel je hier aan went. Machiel vond het wel vermoeiend (kan namelijk niet zo lang stil zitten), maar in Maradi hadden we een heerlijk hotel waar we konden uitpuffen. Maar de volgende dag vroeg stond het ritje Maradi-Bermo op de planning: vertrektijd 06:00. “Waarom ga ik mee? Ik wil naar bed!” zei Machiel. Maar goed, uiteindelijk zijn we met z’n tweeën en een aantal collega’s op pad gegaan. Toen we door Maradi reden vond Sara dat de banden zo’n raar geluid maakten op het asfalt. Niet veel later gingen we de weg af, off road, en begreep ze waar deze banden toe dienden. Voor 4 tot 5 uur over de keien, door het rulle zand en semi-woestijn heen crossen. Tot twee dagen na deze rit had Sara nekpijn van het gehobbel en Machiel borstkasspierpijn omdat hij zich met beide handen vasthield aan de handgreep aan het plafond.

Nomadenlandschap
De rit was dus wel ruig, maar zeker de moeite waard. Op een gegeven moment kwamen we voorbij de grens waar geen landbouw meer mag worden bedreven, dus het gebied van de nomaden. Je ziet dan dus kuddes koeien met grote witte horens bij elkaar staan grazen met ergens in de buurt een herder, of een familie die hun hele hebben en houden op ezels en kamelen heeft gebonden en onderweg is naar water of weide. Deze mensen zien er, om het maar even oneerbiedig te zeggen, erg ‘Groeten uit de Rimboe’ uit. En hoewel de keuze voor AREN, en dus veehouders en de interessante Bororo stam, niet door Sara is gemaakt, is dit de perfecte match! Ze had net zo goed bij de boerenorganisatie voor tuinders geplaatst kunnen worden, maar daar komt haar fascinatie voor dit soort geïsoleerde stammen (na de Maya’s, Inca’s, Samburu’s) niet zo tot z’n recht.

Bermo (Nord-Dakoro)
Na de hobbel-de-hobbel rit kwamen we aan in Bermo (waar sinds kort wel electriciteit is, yeah). Het leek wel een soort reünie waarin Sara begroet werd door verschillende Bororo mannen en vrouwen die eerder op de workshops in Maradi hadden meegedaan. Ze vonden het erg leuk dat Sara hen nu in hun eigen dorp kwam bezoeken. Vooral de vrouwen vonden het erg goed dat Sara ‘son mari’ had mee genomen, zodat hij ook eens kon zien wat zijn vrouw deed voor de kost, aldus onze ami Bodo.

We hebben eerst even de beentjes gestrekt en de omgeving wat bekeken, zoals een klein vennetje waar heel wat kamelen, geiten, kamelen, koeien en niet te vergeten 1 ezel middenin stonden te drinken. Daarna zijn we naar het marktje gelopen. Het is echtermoeilijk te beschrijven wat je daar ziet: vrouwen en meisjes met die aparte haardracht, jongens met een ander soort haardracht (we dachten eerst dat het meisjes waren), Touaregs (zijn soms ook wat lichter, meer zoals Algerijnen en Libiërs) overal kamelen en ezels EN ze keken ons natuurlijk aan van ‘wat doen die blanke in godsnaam hier?’ Jullie moeten gewoon maar even de foto’s bekijken en de filmpjes, die zeggen wat meer dan deze opsommingen. En er zitten hele mooie foto’s bij, want in de tijd dat Sara is gaan werken heeft Machiel in het dorpje rond gelopen en een nieuwe hobby ontdekt: fotograferen.

Banco huis
Sara is gelijk ’s middags met de leden van AREN aan het werk gegaan met een workshop waarin de indicatoren van het project werden bediscussieerd (volgende verslag hier meer over). ’s Avonds hebben we in Bermo geslapen op stretchertjes met matras en muskietennet na een heerlijke emmertjes-water-douche. Dit was onze eerste ervaring in een zogenaamd Banco huis. Dit is een traditioneel West-Afrikaans huis gemaakt van leem. Wij hadden waarschijnlijk de enige tl-buis in Bermo tegen onze voorgevel hangen, want zoveel sprinkhanen hebben wij nog nooit bij elkaar gezien! Als je het huisje inging moest je om je heen slaan om zo min mogelijk sprinkhanen tegen je aan te krijgen.

Op bezoek bij een nomadenfamilie
De volgende ochtend moest Sara weer verder werken met de groep, maar is ze eerst nog even bij een AREN lid op haar erf wezen kijken. Op het erf stond een nomadenhuis zoals ze die overal in de (semi)woestijn kunnen opbouwen en afbouwen. Het is een huisje van stokken en lappen waar een groot bed in staat voor de hele familie. Dat bed staat op kleine krukjes met daarover balken gelegd en een matje erop. Maar deze ligemeaux wordt wel mooi versierd met franjes en slingers. Het keukengerei stond ingepakt en al, dus mocht deze nomadenfamilie weer op pad gaan dan wordt dit hele zooitje (balken, krukjes, matjes, keukengerei, etc) op de kamelen en ezels gebonden en gaan met die karavaan (nee, niet banaan).

Prachtig om zo bij iemand binnen te kijken hoe ze leven. De grote kalebas met verse koeienmelk (incl. vliegen) liet Sara even aan zich voorbij gaan. Na het huisbezoek stonden er wat kinderen zich te verzamelen voor de lange reis naar school. Het was twee uur lopen en dat door de brandende zon. Deze kinderen konden wel wat Frans praten en waren een jaar of 8-11 oud. Dit in tegenstelling tot wat andere kleinere kinderen (4-6) die niets vermoedend door hun eigen dorpje liepen en opeens twee hele grote witte mensen tegen kwamen. De kindjes waren druk aan het kletsen maar toen ze ons zagen keken ze met grote ogen en rende van schrik heel hard weg.

Toen Sara weer aan het werk was is Machiel weer wat gaan ‘exploren’. Het was een ruige rit heen en ook weer terug, maar wat een ervaring! Een uitspraak van Machiel beschrijft goed dit gevoel:”toen ik door het dorpje liep en om me heen keek, een kindje zag rond rennen, een paard dat voorbij kwam huppelen…….echt diep donker Afrika. In het begin vond ik het maar niks, niet weten waar je terecht komt, maar dit had ik voor geen goud willen missen!”